گرچه کمال مناجات را باید از پیرهرات و شهید چمران و ... سراغ گرفت ولی من نیز برای تسکین دل خویش و از باب نیاز، به خلق مناجات زیر دست یازیده ام تا بلکه بتوان جرعه ای از دریای احساس خویش را از چنگال حجاب ظلمانی عقل نجات دهم و اینگونه:
الهی! به من بیاموز که همه را دوست بدارم اما به تو عشق بورزم...
الهی! کمکم کن به کسی عشق بورزم که لایق عشق باشد نه تشنه عشق، چرا که تشنه عشق روزی سیراب خواهد شد...
الهی! به من بیاموز که گلدان کدام گل باشم که اگر سر به آسمان سایید یادش نرود ریشه اش در کجاست...
الهی! قلبم را زندان اسماء الهیت بگردان و حکمش را عشق به خود و تاوانش را حبس ابد قرار بده...
الهی! خردی به من عطا کن تا گل ایمان و امید خود را برای لذات نچینم...
الهی! تعلیمم بده که چگونه با اشک شور دیده ی خویش قلب پر غبارم را غبارروبی کنم تا شایسته جایگاه نام تو باشد...
الهی! به من بصیرتی ده تا گلیم عقلم را روی ایوان احساس پهن مکنم...
الهی! یاریم کن که نفرین کنم هر آنچه را که دارم آنگاه که تو را ندارم...
الهی! به من بینشی ده که زندگی خویش را به بازی بگیرم تا مرا به بازی نگیرد...
الهی! تارهای یأس ساز زندگیم را با سر انگشت تدبیر، به تارهای امید خویش گره بزن...
نوروز..... یادگار جمشید.....
عشق فرهاد..... عظمت کورش.....
غرور پارسیان..... و افتخار ایرانیان.....
بر شما مبارک باد
یکسال گذشت پر از تلخی و شیرینی! پر از شکست و پیروزی ! پر از قیل و قال و سکوت!
از بعد سیاسی تجربه ای تلخ، برایم به جا ماند. قبل از انتخابات در کپ و گفت با اصولگرایان، غرب زده، حقه باز و ضد ولایت معرفی شدم و در گفتگو با اصلاح طلبان، متحجر، عقب افتاده، قرون وسطایی و ساده قلمداد شدم. حوادث بعد از انتخابات آتش عجیبی به جانم انداخت گرچه پیش بینی آن از برخوردهای قبل از انتخابات بدیهی بود. اصولگرایان بر محور ولایت نچرخیدند و اصلاح طلبان هم با هزار دسته،
ادامه مطلب...
