گرچه کمال مناجات را باید از پیرهرات و شهید چمران و ... سراغ گرفت ولی من نیز برای تسکین دل خویش و از باب نیاز، به خلق مناجات زیر دست یازیده ام تا بلکه بتوان جرعه ای از دریای احساس خویش را از چنگال حجاب ظلمانی عقل نجات دهم و اینگونه:
الهی! به من بیاموز که همه را دوست بدارم اما به تو عشق بورزم...
الهی! کمکم کن به کسی عشق بورزم که لایق عشق باشد نه تشنه عشق، چرا که تشنه عشق روزی سیراب خواهد شد...
الهی! به من بیاموز که گلدان کدام گل باشم که اگر سر به آسمان سایید یادش نرود ریشه اش در کجاست...
الهی! قلبم را زندان اسماء الهیت بگردان و حکمش را عشق به خود و تاوانش را حبس ابد قرار بده...
الهی! خردی به من عطا کن تا گل ایمان و امید خود را برای لذات نچینم...
الهی! تعلیمم بده که چگونه با اشک شور دیده ی خویش قلب پر غبارم را غبارروبی کنم تا شایسته جایگاه نام تو باشد...
الهی! به من بصیرتی ده تا گلیم عقلم را روی ایوان احساس پهن مکنم...
الهی! یاریم کن که نفرین کنم هر آنچه را که دارم آنگاه که تو را ندارم...
الهی! به من بینشی ده که زندگی خویش را به بازی بگیرم تا مرا به بازی نگیرد...
الهی! تارهای یأس ساز زندگیم را با سر انگشت تدبیر، به تارهای امید خویش گره بزن...
