خواستم راز دلم پیش خودم باشد وبس در میخانه گشودند و چنین غوغا شد
امام خمینی (ره)
دکتر علی شریعتی بی شک یکی از چهره های روشنگر نسل خود بوده و کماکان انوار اندیشه هایش، پرده های ظلمت جهل را پاره می کند اما ای کاش خود دکتر نیز امروز حاضر بود و از تفسیرهای بیگانه از اندیشه هایش برائت می جست! او دکتری واقعی بود برای رفع نواقص و کاستی ها و عیوب مردمی که سالها از روشنفکران بی دین مشقتی عظیم را بدوش می کشیدند. براستی دکتر کجائی ببینی که امروز دانشجویانی، مدعی اند که خط مشی فکریشان با تو یکی است در حالی که غافل از اینکه فقط نخ سیگارشان با تو یگانه است! ای کاش دکتر بودی و می دیدی که چگونه ایدئولوژی دین ستیز مارکسیسم فرو ریخت و از مارکسیست ها به جز اسکلتی برای بخشی از موزه تاریخ، چیزی باقی نماند! دکتر کجائی که امروز مشتی منورالفکر شرق زاده ی غرب زده و از خود بیگانه (یعنی درست همان کسانی که تو آنان را نکوهیده بودی) کرسی های آزاده اندیشی دانشگاه را تسخیر کرده اند و کویر علم و دانش محتاج وصف های بی مثال تو برای سیراب شدن از تحلیل و تفسیر های زیبا و دقیق است تا ستایش کنی آزادگی و آزادی همراه با مسئولیت را! کجائی دکتر که امروز دکتر نماها دم از دمکراسی می زنند در حالی که با چنگال های فولادیشان خرد دانشجویان را به سکوت و سکون سوق می دهند و نوعی آزادی سکوت را برایشان به ارمغان می آورند! دکتر نیستی که ببینی عده ای افکارت را با بازرگان قیاس می کنند و اندیشه هایت را سپر بی دینی خود قرار می دهند. آیا تو نبودی که که پرچم بیگانه ستیزی و بازگشت به خویشتن خویش که همان هویت اصیل اسلامی و ایرانی بودن است را برافراشتی؟ شاید راه حل شناختنت همان بخوان و بخوان و بخوان معروف باشد که متاسفانه امروز مطرود گشته!!! شاید فقط اگر مجموعه ای از سخنرانی هایت را گوش می دادیم{ انتظار عصر حاضر از زن مسلمان، جبر تاریخی و ...} و یا بعضی از کتبت{تشیع علوی و تشیع صفوی، فاطمه فاطمه است و ...} را از سر تفنن می خواندیم اینقدر مظلوم نمی شدی که ملحدان فتنه انگیز با تفسیر های سروشی تو را در راستای منافع خویش علم کنند. چقدر قشنگ تحلیل کردی وصیت زهرای اطهر را (س) که برای مصلحت و ولایت، شبانه و در سکوت تاریکی به خاک سپرده شد. اگر می توانستم تو را آنگونه که بودی و تامل می کردی وصف کنم یا بهتر بگویم اگر این توان را داشتم که توصیفی شایسته و بایسته از تو ارائه دهم بی گمان نام آن رساله ی دلنشین را می گذاشتم فقط دکتر، دکتر بود.
من خراباتیم از من سخن یار مخواه گنگم از گنگ پریشان شده گفتار مخواه
امام خمینی (ره)
