موسی اگر ندید به شاخ شجر رخش بی شک درخت معرفتش را ثمر نبود***
مقاله می خوانی، ساعت ها به فکر فرو می روی، به تحلیل های متنوع گوش می دهی، ساعت ها مباحثه می کنی، پرسش می کنی، استدلال می کنی، بعد از آقای الشهابی می پرسی که: مواضع انقلابیون بحرین در خصوص بشار اسد و نظام فعلی سوریه چیست؟ (با توجه به اینکه در ابتدا دولت سوریه از اشغال بحرین توسط gcc حمایت کرد و مسئله بحرین را عربی خواند) از ایشان می پرسی که آیا انقلابیون بحرین دچار اشتباه استراتژیک مشابه سوری ها می شوند؟ پاسخ می شنوی نه اما شخصی پیدا می شود و تو را به باد تمسخر و استهزا می گیرد که تحولات منطقه فلان است و فلان...
عده ای منافق، عده ای دیوانه، عده ای مستشرق و عده ای... خطابت می کنند و وقتی می خواهی از خودت دفاع کنی تو را متهم به خودزنی می کنند...
ای متحجرین خشک مغز، ای تحلیل گران بی علم، ای کسانی که تعصبتان بر تعقلتان پیشی می گیرد و درگیر حمیت های خودساخته می شوید، ای کسانی که به خیرتان امید نیست... پدیده اخیر را چگونه تبیین می کنید؟ شنیدید که «دیروز محمد مرسی با پادشاه ملعون عربستان، آن نماد تفرعن آخرالزمان دیدن کرد؟» دیدید که آن دیوانه مستشرق منافق تحلیلش حدااقل از شما درست تر بود؟ دیدید که مصر هنوز تازه زمین چوگان لیبرالهای شده است که ایران بعد از انقلاب 1979 با آن درگیر بود؟ دیدید که تاخیر در اعلان نتایج انتخابات مصر بی حکمت نبود؟ دیدید که با حلوا حلوا گفتن دهن شیرین نمی شود؟ کلام آخر آنکه: دردم نهفته به ز طبیبان مدعی...
عمر را پایان رسید و یارم از در، در نیامد قصه ام آخر شد و این غصه را آخر نیامد***
***امام خمینی
چرا ضمایر متصله و منفصله ام را دوم شخص مفرد نوشتم؟
